1973 ജൂണ് എട്ടാം തിയതി എന്നെ ഉന്നത വിദ്യഭ്യാസതിനായി ജോസഫ് പുന്ന്യാളന് പഠന കേണ്ദ്രതിനടുതുള്ള ആശാന്റ്റെ അടുത്ത് പ്രവേശിപ്പിചു. വീട്ടില് ശല്ല്യം ഒഴിവായി എന്ന് അമ്മ കരുതിയെങ്കില് അതു തെറ്റായിപ്പൊയി എന്നു താനെ അവരതു മനസിലാക്കി...
വീട്ടില് ഞങള് മൂന്നുസന്തതികള്. ചേട്ടന്,അനിയന് പിന്നെ ഞാന്. മേല്പറഞ വിദ്യാലയതില് മൂന്നാം വര്ഷതില്, ശാന്തനും, സ്മ്യനും സുശീലനുമായ ചേട്ടന് പേരു കേട്ട വിദ്യാര്തിയുമാരുന്നു. അത് കൊണ്ട് അധ്യാപര്ക്ക് എന്നൊടും അല്പ്പം സ്നെഹം ഉണ്ടായുരുന്ന് എന്ന് തൊന്നണു.
ഭക്ഷണം എനിക്കു ഒരു വീക്നസ്സ് ആയിരുന്നു. അതിനു എന്നെ കുറ്റം പറയന് പ്റ്റൊ. ഏന്റെ അപ്പാപ്പന്റ്റെ അപ്പാപ്പന് തുടങിവച്ച ഒരു കാര്യമയേ എനിക്കു തോന്നന്ണെ. ഇവരുടെ മാതാപിതാക്കള് വെലുപ്പിനെ വിറകു ശേകരിക്കാന് മലയില് പോകുമായിരുന്നു. ഒരു ദിവസം അമ്മ വരാന് നേരം വൈകി. ചൊറു അമ്മ ഉണ്ടാക്കി ഉറിയില് വച്ഛിട്ടുന്റു. ഊറി അല്പം പൊക്കത്തിലായതുകൊണ്ട് കിട്ടാന് ഒരു മര്ഗ്ഗവും ഇല്ല. അപ്പോള് ഇഷ്ട്നും ചേട്ടനും കൂടി ഉറിയിലെ ചൊറു ഇടുക്കാന് ഉഗ്രന് ഒരു ആശയം കണ്ടുപിടിചു. ഉറിക്കു തീയിടുക...ഊണു കിട്ടി , പ്ക്ഷെ ഊന്ണു കഴിഞപ്പോളേക്കും വൈക്കൊല് പുര കത്തി തീര്ന്നു. അതൊടെ രണ്ടു പേരും നാട് വിട്ടു എന്നാണു അപ്പാപ്പന് പറഞു കേട്ടതു.അപ്പൊള് എന്റെ ഭക്ഷണക്കൊതി ഒന്നുമല്ല.
ജോസഫ് പുന്ന്യാളന് വിദ്യാലയതില് ഉച്ചക്കു ഉപ്പുമാവു കൊടുത്തിരുന്നു.ഉപ്പുമാവു കിട്ടാന് എനിക്കു ഇനിയും ഒന്നര കൊല്ലം കാതിരിക്കണമെന്ന് ചുരുക്കം. അറ്തയും നാള് കാതിരിക്കാന് എനിക്കു പറ്റൊ.ചേട്ടന്റെ പേരില് ഞാനും അവിടെ ഒരു നിത്യ സ്ന്ദര്ശകനായി.
ഔസേപ്പെട്ടനും, കത്രിനേട്ടതിക്കും ഉപ്പുമാവു നിര്മ്മാണവും, വിതരണവും നിത്യ തൊഴിലാണു. കൂട്ട മണിയടിച് കുട്ടികള് ക്ലാസ്സില് കയറിയാല് പിന്നെ ഇവര് തൊഴില് ആരംഭിക്കയായി...ഒരു മുട്ടന് വാര്പ്പു ഉരുളിയില് നുറുക്ക് ഗൊതബിട്ട് വറുതു എടുത് പിന്നെ മൊളൌം കടുകും പൊട്ടിചു ഒരു ഉശിരന് ഉപ്പുമ. ഇന്നിപ്പൊ ഈവക വാര്പ്പ് ഉരുളികളുന്ടൊ ... അര്കറിയ.... എകദേശം പന്ത്രന്ടു, പന്ത്രന്ടു അര അയാല് ഉപ്പുമാവിന്റെ മണം ബെസ്ലെഹം സിറ്റി പരക്കും... ഈ മണം എന്റെ സിരകളില് എതിയാല് പിന്നെ എന്റെ പഠനം കഴിഞു എന്നു പറയുന്നതാവും ശരി. ഞാന് എന്റെ ശ്രദ്ദ മുഴുവന് അവിടെക്ക് മാറ്റി. ഇനി ആശാന് എന്തു പടിപ്പിചാലും നാമതു കേള്ക്കാന് കൂട്ടാക്കാറില്ല. മാന്യനായ അശാന് ഉപ്പുമാവു വിതരണ സമയതിനു അന്ചു മിനിട്ടു മുന്പെ നമ്മളെ അഴിചുവിടും. പിന്നെ ഒരോട്ടമാണു.. സക്ഷാല് കാള് ലുയിസു വരെ എന്റെയ് പിന്നിലെ എത്തൂ എന്ന് എടുത്തു പറയേന്റല്ലൊ.
പാത്രം ഇല്ലാത്തവര്ക്കയി, വിദ്യാലയതില് പ്രത്യ്യെകം അലുമിനിയം പാത്രം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഈ പാത്രങള് അലപം വലുപ്പം കൂടുതല് ഉള്ളത്കൊന്ട് ഇതു കിട്ടിയാല് അല്ല്പം കൂടുതല് സേവിക്കാം എന്ന എന്റെ വിചാരം മറ്റുളള്ളവര്ക്ക്ലില്ലാത്തതു ഒരു ഭാഗ്യം. എന്നും ഞാന് ഈ പാത്രവുമായി ഒന്നാമനയി നില്പ്പുറപ്പിക്കും. ഉപ്പുമാവു വിളബുന്ന കത്രീനെട്ടതിക്ക് എന്റ്റെ വീടു സാബതികം അറിയാവുന്നതു കൊണ്ട്ഉം എന്റെ പരാക്രമം കാണുന്നതു കൊണ്ടും ആദ്യം എന്നിക്കു തന്നെ വിളബി തരുമയിരുന്നു.
ഒരു ദിവസം ദേ ഒരു പുതിയ ക്ന്യാ വനിത പുതിയ മേല്നൊട്ടതിനായി വിദ്യാലയതില്. പുതിയ പരിഷ് കാരങലുമായി വരുന്നു. വന്ന ആദ്യ ദിനം തന്നെ പുതിയ ഒരു നിയമവും. ഉപ്പുമാവു പുന്ന്യാളന് വിദ്യാലയതിലെ കുട്ടികള്ക്കു മാത്രം.... ഞാനുണ്ടൊ ഇതറിയുന്നു. പതിവുപൊലെ ഒന്നാമനായി ഞാന് ഉപ്പുമാവിന്റെ വരിയില്... കത്രിനേട്ടത്തി എനിക്കു ഉപ്പുമവു തരൂല്ലത്രെ.. പുതിയ നിയമമാണു പൊലും.. ഞാന് വിടുമൊ... ഇന്ന് ഇനിവിടെ എനിക്കു ഉപ്പുമാവു കിട്ടാതെ ഞാന് വഴി കൊടുക്കില്ല എന്ന് എന്റെ ഒരു വീരവാദവും..
ആരവീടെ എന്നലറിക്കൊണ്ടു അല്ഫൊന്സാ മൊട്ടചി ചീറ്റിവരുന്നു. ഞാന് വിടൊ.. അന്ന വിചാരം മുന്നവിചാരം എന്ന് മുദ്രവാക്ക്യമാക്യാ ഞാന്, എന്ത് വന്നാലും ഉപ്പുമാവുമായെ പൊകൂ. അധ്യപിക എന്റെ കൈയില് പിടിചു മാറ്റാന് ഒരു ശ്രമം. ഞാന് ഒരു ചീറ്റപ്പുലി പൊലെ അദ്യാപികയുടെ കൈയില് കടിചു. വാചു പൊട്ടി... അടുത്ത കടി ദെയ് ലൊഹയില്... അതു കീറി. നാണം മറക്കാന് അദ്യാപിക ഓടി. പിന്നെ അടുത അഞ്ചു വര്ഷം എന്റെ ഉപ്പുമാവ് മുടക്കമില്ലാതെ.....
ആ, അന്നു തുട്ങ്ങിയ ഈ ഗൊതന്ബു കൊതി... ഇനിയും ഒട്ടും ശമിക്കാതെയ് ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
Saturday, October 28, 2006
Subscribe to:
Posts (Atom)